<< به نام او...

روایت کرده اند که استادی داشت برای شاگردانش حرف می زد.

یکی از شاگردانش که بسیار از رفتار خودش ناراحت بود با استاد درد و دل کرده بود که همش به اشتباهاتش فکر میکنه و توان کارکردن و مطالعه رو از دست داده.

استاد برای اینکه شاگردها از غم و اندوه بیرون بیان، لطیفه ای تعریف کرد و همه دیوانه وار خندیدند، بعد از لحظه ای، او دوباره همان لطیفه را گفت و تعداد کمتری از حضار خندیدند. او برای بار سوم جک را تعریف کرد تا اینکه دیگر کسی در جمعیت به آن لطیفه نخندید.

استاد لبخندی زد و گفت: وقتی که نمی توانید بارها و بارها به لطیفه ای یکسان بخندید، پس چرا بارها و بارها به گریه و افسوس خوردن در مورد مساله ای مشابه ادامه می دهید؟!

***

این داستان رو تعریف کردم تا بتونم حرفهامو بهتر بفهمونم. همه ی ما در زندگیمون به جایی می رسیم که احساس می کنیم از اهداف و چشم اندازهامون دور هستیم و به جای اینکه بیشتر تلاش کنیم تا فاصله ی زیادمون رو جبران کنیم، قدرت حرکت کردن رو از دست می دیم و   می نشینیم. پس هی فاصلمون زیادتر و زیادتر می شه. اونقدر زیاد که روزی تصمیم می گیریم که اون هدف رو فراموش کنیم.

اما چرا واقعا آدمها در لحظاتی که از اهدافشون دور می شن به جای انجام دادن کار درست (بیشتر تلاش کردن) ، استراحت می کنند؟

1- قدرت پذیرش نتیجه ی بد :

یک قهرمان هنگام برنامه ریزیاهداف و زمان رسیدن به آنها، به پیروزی می اندیشد اما احتمال  آن را هم می دهد که ممکن است دقیقا سرزمانی که مشخص کرده است شاید به آن چیزی که می خواهد نرسد. همین قدرت پذیرش، قدرت صبر و مقاومت اورا افزایش میدهد و در لحظه ای که به کمتر از نتیجه ای که خواسته است ، برسد می تواند دوباره شروع کنه. چون آن لحظه را پیش بینی کرده بود.اما اگر فکر کنید همیشه برنده خواهید بود، با یک نتیجه ی بد از مسیر دور می شوید.

2- قدرت بخشش خویشتن:

بیشتر ما فکر می کنیم در صورتی که نتیجه بدی گرفته ایم، مدام باید ناراحت باشیم و گرنه بی غیرت هستیم.

کدام نادانی این جمله رو گفته؟! آدمها وقتی ناراحت باشن فقط می تونند از نصف اثر بخشی خودشون استفاده کنن برای همینه که آدمهایی که توان بخشیدن خودشون را ندارن،بدتر از قبل می شن چون اونها فقط از نصف وجودشون استفاده می کنن.

بهترین های ماهم اشتباه می کنن، بهترین های ما هم خطا می کنن اما به این خاطر بهترین هستن که وقتی به زمین خورده اند،توانمندی و ارزشهای خودشون رو به یاد می آرن و زمزمه می کنن : "با اینکه اشتباهاتی داشتم اما اونقدر قدرتمند هستم که همه چی رو درست می کنم"

شما هم می تونید با ذکر چند باره ی جمله ی بالا دوباره حرکت رو از نو شروع کنید.

باور کنید می تونید خیلی چیزهارو تغییر بدید و به خودتون بگین که فکر کردن بیشتر از یک دقیقه به مشکل و اشتباهاتمون قطعا غلطه.

فقط یک دقیقه روش زمان بگذارید و فکر کنید و سوال های یاری رسان زیر رو از خودتون بپرسید:

1- چی شد کم کاری کردم؟

2- چه قانون جدیدی باید در زندگیم بگذارم که دیگه اینطوری نشه؟

3- اگه بتونم دیگه این اشتباه رو نکنم،پقدر از خودم راضی می شم؟

و مرتب جمله ی تاییدی "با اینکه اشتباهاتی داشتم اما اون قدر قدرتمند هستم که همه چی رو درست کنم. " رو در لحظاتی که اشتباهی از شما سر می زند تکرار کنید.

شما قراره بازهم اشتباه کنید اما این خیلی مهم نیست، چیزی که خیلی مهمه اینه که هر باره که اشتباه کردید دست به آسمون ببرید و با بغض بگید:

خدای بزرگم به خاطر بزرگیت منو ببخش و توان بخشیدن خودم رو به من هدیه کن.

یادتون باشه اگه خیلی به اشتباهاتتون فکر کنید ، در مقابل خانواده، دوستانتون  ناراحت و گریان باشید همون قدر مسخره خواهید بود که یک جک را چند بار برای خانواده و دوستانتون تعریف کنید.